kislew
KISLEW to miesiac w ktorym mial miejsce cud chanukowy. Najciemniejszy miesiac w roku, kiedy dni kalendarzowe sa najkrotsze. Nazwa Kislew wywodzi sie z hebrajskiego slowa kesel, oznaczajacego bezpieczenstwo i zaufanie.
To miesiac snow.
- - -
W Izraelu mieszka okolo dwiescie tysiecy ocalalych z Holokaustu. Przynajmniej jedna trzecia z nich zyje w ubostwie, boryka sie z problemami zdrowotnymi i samotnoscia. Nie wspominajac juz o koszmarach z przeszlosci. Z roku na rok jest ich posrod nas coraz mniej.
Miriam ma ponad 90 lat i wiele w zyciu stracila (rodzine, dom, wszelkie dobre wspomnienia z dziecinstwa), ale jak sama mowi, glowe Pan Bog pozwolil jej zatrzymac. Ma niesamowita pamiec i bardzo lubi z niej korzystac. Bez zajakniecia opowiada mi o roznych szczegolach ze swojej historii zycia, na dodatek poslugujac sie plynna polszczyzna, z ktorej od lat prawie nigdy nie korzysta. Plynnie mowi rowniez po niemiecku, hebrajsku i w jidysz.
Dlaczego zyja w biedzie? Choc wielu chcialoby za to obarczyc wina "okrutne spoleczenstwo", tego typu problemy nigdy nie sa takie proste. Trudno jest przyznac pomoc socjalna grupie ludzi, ktora pozostaje niezdefiniowana. A jesli jest niezdefiniowana, to znaczy, ze nie do konca wiadomo komu zapewnic wsparcie. Rzad Izraela i Yad Vashem stara sie troszczyc o tych, ktorzy tej pomocy potrzebuja, ale i tak nie dociera ona do wszystkich.
Bo kim jest Ocalaly? Czy ocalalym nazwiemy tylko tego, ktory uszedl z zyciem z obozu koncentracyjnego? Czy takze z obozu pracy? A co z tymi, ktorzy do obozu nigdy nie trafili, bo przez lata tulali sie po lasach i przymierali glodem? Czy oni nie sa ocalalymi? A ci, ktorych ukrywano w piwnicach i na strychach? Czy male zydowskie dziecko, adoptowane przez chrzescijanska rodzine a pozniej zwrocone krewnym, nie jest jednym z ocalalych? Historii mozna by mnozyc, bo co czlowiek to inna historia.
Dlaczego borykaja sie z samotnoscia? Z wiadomych powodow wiekszosc nie miala wielu (o ile w ogole) krewnych, przyjechali do Izraela w roznych latach, probowali budowac zycie od nowa. Wiekszosc znalazla partnerow zyciowych, zalozyla nowe rodziny, poznala przyjaciol. Ale nikt nie rozumial ich bolu. Doswiadczen. Drastycznych przezyc. Trauma jest indywidualna i niszczy od srodka, do ktorego wiekszosc nikogo nie dopuszcza. Ocaleni boja sie rozmawiac z Bogiem.
Miriam mieszka w szczegolnym miejscu w Hajfie. Dom Opieki dla Ocalalych z Holokaustu gosci juz kilkaset osob i kazdy z jej rowiesnikow mowi, ze to najpiekniejsze miejsce w Izraelu. Nie ma tam ogrodow, basenow ani wielkiej przestrzeni. Ale sa bliscy sasiedzi. Towarzysze na stolowce. Opieka medyczna. Nawet synagoga. Lokatorzy szczerze kochaja swoj Dom. Po smierci meza Miriam nie umiala sie odnalezc w rzeczywistosci. O Domu Opieki w Hajfie dowiedziala sie w czasie swiat Chanuki w 2008 roku. "To byl moj cud chanukowy," powtarza z usmiechem. Tam Ocaleni odwaznie mowia, "to dzieki Bogu". "Bog jest dobry dla mnie dzisiaj". "To Bog uczynil." Amen.
Ambasada Chrzescijanska wspiera owy Dom Opieki i pare razy w roku zdarza mi sie odwiedzic to szczegolne miejsce. Zawsze wypatruje moich "kolezanek", ktore mowia po polsku, pomagam im uleczyc w ich sercach zapamietana opinie polskosci. Esti, wychowana w Polsce, z racji imienia zawsze mnie pamieta i cieszy sie z kazdej wizyty. Laczy nas ta sama podroz, z Polski do Izraela, dzieli tylko kilka dekad... i doswiadczenia.
Uzywajac jezyka polskiego w rozmowie ze mna, smiejac sie i opowiadajac historie o malych wielkich zwyciestwach, Esti przestaje bac sie Polski. Z radoscia kazda opowiada mi takze o moich kolezankach z pracy, z Ambasady, ktore zarzadzaja nasza wspolpraca z Domem Hajfie. A ja zaczynam widziec moja organizacje oczami z zewnatrz i dziekuje Bogu za to, jaki jest laskawy. Dla nas wszystkich.
To miesiac snow.
- - -
W Izraelu mieszka okolo dwiescie tysiecy ocalalych z Holokaustu. Przynajmniej jedna trzecia z nich zyje w ubostwie, boryka sie z problemami zdrowotnymi i samotnoscia. Nie wspominajac juz o koszmarach z przeszlosci. Z roku na rok jest ich posrod nas coraz mniej.
Miriam ma ponad 90 lat i wiele w zyciu stracila (rodzine, dom, wszelkie dobre wspomnienia z dziecinstwa), ale jak sama mowi, glowe Pan Bog pozwolil jej zatrzymac. Ma niesamowita pamiec i bardzo lubi z niej korzystac. Bez zajakniecia opowiada mi o roznych szczegolach ze swojej historii zycia, na dodatek poslugujac sie plynna polszczyzna, z ktorej od lat prawie nigdy nie korzysta. Plynnie mowi rowniez po niemiecku, hebrajsku i w jidysz.
Dlaczego zyja w biedzie? Choc wielu chcialoby za to obarczyc wina "okrutne spoleczenstwo", tego typu problemy nigdy nie sa takie proste. Trudno jest przyznac pomoc socjalna grupie ludzi, ktora pozostaje niezdefiniowana. A jesli jest niezdefiniowana, to znaczy, ze nie do konca wiadomo komu zapewnic wsparcie. Rzad Izraela i Yad Vashem stara sie troszczyc o tych, ktorzy tej pomocy potrzebuja, ale i tak nie dociera ona do wszystkich.
Bo kim jest Ocalaly? Czy ocalalym nazwiemy tylko tego, ktory uszedl z zyciem z obozu koncentracyjnego? Czy takze z obozu pracy? A co z tymi, ktorzy do obozu nigdy nie trafili, bo przez lata tulali sie po lasach i przymierali glodem? Czy oni nie sa ocalalymi? A ci, ktorych ukrywano w piwnicach i na strychach? Czy male zydowskie dziecko, adoptowane przez chrzescijanska rodzine a pozniej zwrocone krewnym, nie jest jednym z ocalalych? Historii mozna by mnozyc, bo co czlowiek to inna historia.
Dlaczego borykaja sie z samotnoscia? Z wiadomych powodow wiekszosc nie miala wielu (o ile w ogole) krewnych, przyjechali do Izraela w roznych latach, probowali budowac zycie od nowa. Wiekszosc znalazla partnerow zyciowych, zalozyla nowe rodziny, poznala przyjaciol. Ale nikt nie rozumial ich bolu. Doswiadczen. Drastycznych przezyc. Trauma jest indywidualna i niszczy od srodka, do ktorego wiekszosc nikogo nie dopuszcza. Ocaleni boja sie rozmawiac z Bogiem.
Miriam mieszka w szczegolnym miejscu w Hajfie. Dom Opieki dla Ocalalych z Holokaustu gosci juz kilkaset osob i kazdy z jej rowiesnikow mowi, ze to najpiekniejsze miejsce w Izraelu. Nie ma tam ogrodow, basenow ani wielkiej przestrzeni. Ale sa bliscy sasiedzi. Towarzysze na stolowce. Opieka medyczna. Nawet synagoga. Lokatorzy szczerze kochaja swoj Dom. Po smierci meza Miriam nie umiala sie odnalezc w rzeczywistosci. O Domu Opieki w Hajfie dowiedziala sie w czasie swiat Chanuki w 2008 roku. "To byl moj cud chanukowy," powtarza z usmiechem. Tam Ocaleni odwaznie mowia, "to dzieki Bogu". "Bog jest dobry dla mnie dzisiaj". "To Bog uczynil." Amen.
Ambasada Chrzescijanska wspiera owy Dom Opieki i pare razy w roku zdarza mi sie odwiedzic to szczegolne miejsce. Zawsze wypatruje moich "kolezanek", ktore mowia po polsku, pomagam im uleczyc w ich sercach zapamietana opinie polskosci. Esti, wychowana w Polsce, z racji imienia zawsze mnie pamieta i cieszy sie z kazdej wizyty. Laczy nas ta sama podroz, z Polski do Izraela, dzieli tylko kilka dekad... i doswiadczenia.
Uzywajac jezyka polskiego w rozmowie ze mna, smiejac sie i opowiadajac historie o malych wielkich zwyciestwach, Esti przestaje bac sie Polski. Z radoscia kazda opowiada mi takze o moich kolezankach z pracy, z Ambasady, ktore zarzadzaja nasza wspolpraca z Domem Hajfie. A ja zaczynam widziec moja organizacje oczami z zewnatrz i dziekuje Bogu za to, jaki jest laskawy. Dla nas wszystkich.
Comments
Post a Comment